So far so good

18 november 2013 - Mutare, Zimbabwe

So far so good was de naam van een winkel waar ik vanochtend voorbij kwam en dat geldt ook voor mij en de motor. Ik ben inmiddels een heel eind verder maar jullie hebben nog een update tegoed. Na mijn laatste blog ben ik kort Zimbabwe ingedoken. De  Victoria watervallen liggen op de grens van Zambia en Zimbabwe maar zijn het best vanaf de Zimbabwe kant te bekijken. Omdat de regentijd nog niet is begonnen waren ze maar op 1/5 sterkte maar nog steeds onwijs indrukwekkend. De Zambezi rivier stort zich daar over een breedte van 2 km of zo, meer dan 100 m diep in een ravijn met een bulderend geraas. Als de watervallen op volle sterkte zijn, zijn de spray en het gebulder kilometers in de omtrek te zien en te horen.

Jezus man, vet grote torren rennen hier door mijn kamer terwijl ik dit aan het schrijven ben. Razendsnel zijn ze en verkennen al mijn spullen. Nieuwsgierige ventjes zijn het, met lange voelsprieten. Afijn, ze doen niets, beter als die k-muggen. Nou ja, na de Falls ga ik Zambia in en hier begint pas het echte Afrika hoor. De hoofdstad Lusaka is niet echt interessant en passeer ik redelijk snel. Daarna wordt het landschap wat interessanter, groener en meer heuvelachtig. Overal onderweg zijn er dorpjes van rieten hutten. Geen elektriciteit en de mensen hebben zo te zien nog niet lang geleden hun rieten rokje verruild voor westerse kleding. De vrouwen in kleurige omslagdoeken lopen langs de weg om met grote jerrycans op het hoofd water te halen. Veel  mannen op ouderwetse fietsen met enorme ladingen. Met grote zakken mais, houten palen, golfplaten brandhout zwoegen ze om de heuvels op te komen. Ik heb hier pas echt veel bekijks. Als ik langs kom draait iedereen zich om te kijken wat daar nu langs komt. Kinderen joelen en zwaaien, sommige mensen moeten lachen. Ik moet er ook wel uitzien als een astronaut met mijn pak aan en helm op. Het is hier zo heet dat ik het vizier van de helm dicht moet houden omdat de rijwind te heet is.  De motorbroek heb ik al lang geleden uit moeten doen om niet van de hitte bevangen te raken. Zolang ik rij geeft het verdampen van mijn eigen zweet nog iets van een verkoelend effect maar als ik stop gutst het zweet eruit en ben ik binnen enkele ogenblikken drijfnat. Ik heb dan ook weinig foto’s gemaakt onderweg. Er is ook geen enkel plekje met schaduw te vinden en als er dan een flinke boom met schaduw langs de weg staat zit er 20 man onder, fruit te verkopen of op de bus te wachten. Ja, daar ga ik dan ook weer niet tussen zitten en tentjes waar je iets kunt drinken zijn er al helemaal niet. Hooguit een winkeltje waar je een warme Coke kunt krijgen.

Het stuk van Lusaka naar de grens met Malawi waar ik heen wil is zo’n  600 km en halverwege moet ik toch eens over benzine en een slaapplaats gaan nadenken. Door de aaneenschakeling van dorpjes waar je langzaam moet rijden schiet het namelijk niet erg op. Af en toe is er wel een dorpje met wat stenen huizen en wat bedrijvigheid maar er zijn geen benzinestations. Voor het eerst moet ik benzine kopen vanuit jerrycans. De mannen zijn al flink bezopen en gieten de helft over mijn motor maar het gaat goed. De benzine is gelukkig OK maar het is een nare plek en ik wil hier niet blijven om te slapen. Het is weer eens zover, het begint alweer te schemeren en ik weet niet waar ik terecht kom. Als het al donker is bereik ik gelukkig een dorpje met elektriciteit waar een herberg is. Heel primitief maar ik heb zowaar een eigen badkamer, dat wil zeggen een hok met een ton met rivierwater waaruit je een plens water over jezelf heen kan gooien. Heerlijk. Naast de herberg zit een bar waar ik een paar biertjes drink met de locals en een paar potjes pool speel met de champ van het dorp. Super gezellig tot iedereen te dronken en te opdringerig wordt en hoertjes zich aan mij aanbieden.  Bedtijd. Ik zorg altijd wel dat ik een beetje bij de pinken blijf, niemand zal je hier iets aandoen of bestelen ofzo maar toch. De dame van het hotel vraagt of ik of ook vrouwenbezoek wil. Nee dank u, ik heb een hele lieve vrouw thuis en afgezien daarvan vindt ik het HIV besmette percentage van 60% ook niet erg aanlokkelijk. Russisch roulette is veiliger. OK, in dat geval zal ze de dames bij mijn kamer weghouden, dank u, heel fijn.

Vanuit de grensplaats Chipata maak ik een uitstapje naar het nationaal park South Luangwa, waar veel game (wild) te zien moet zijn. Ik doe daar een namiddag/avond gamedrive met een Landcruiser. In de namiddag is er aardig wat te zien, olifanten, krokodillen, giraffe, impala’s en in het donker hopen we luipaarden te spotten maar dat lukt helaas niet. De volgende dag wil ik terug naar Chipata en van daaruit direct door naar Malawi. Beroerd als een hond wordt ik wakker. Misselijk en diarree als water. Ik moet wel gaan want ik had me verkeken op mijn geldreserves en ik heb geen stuiver meer op zak. Onderweg naar Chipata maakt het bonken op de onverharde weg in combinatie met de hitte het er niet beter op. Ik sta te kotsen langs de kant van de weg en kan nauwelijks nog op mijn benen staan. Gelukkig is er niemand op de weg en red ik het naar Chipata en neem daar een “luxe” hotel om twee dagen bij te komen, met airconditioning. (die het natuurlijk niet doet)

Na die twee dagen gaat het gelukkig beter mede dankzij de overdosis medicatie die de plaatselijke apotheker mij had aangesmeerd. Ik was al bang dat ik malaria had opgepikt maar ik denk dat het gewoon een combinatie was van voedselvergiftiging, oververmoeidheid en de hitte. Malawi is een verademing na de vele saaie landschappen van de afgelopen twee weken. Prachtig mooi groen landschap met bergen en een feest van kleuren. Veel bomen met fel oranje bloemen, vrouwen in kleurige gewaden en zooo veel te zien. Dit is waar ik het meest van geniet op een reis als deze. Een sipkijkend jochie met een grote zinken gieter op zijn hoofd, een vrouw in het groen met een gele jerrycan op het hoofd, twee missiezusters in het wit met fel gele parasols, twee mannen met een ossekar, de fruitstalletjes, schoolkindertjes in groene uniformpjes, een paar zwarte mannen achterin een vrachtauto die spontaan opveren en terugzwaaien als ik ze inhaal en groet. Teveel om op te noemen. Heerlijk. De mensen zijn hier zo vriendelijk en nieuwsgierig. Eerst kijken ze je vreemd aan maar als je ze dan benaderd krijg je zo’n vette glimlach en hartelijkheid terug.

Na een tijdje bereik ik Lake Malawi, een van de meren van de grote slenk die dwars door Afrika loopt en staat er exact 10.000 km op de klok sinds Kaapstad. Dit is het meest noordelijke punt van mijn reis en van hieruit ga ik weer zuidwaarts richting Zuid Afrika. De bedoeling was gedeeltelijk door Mozambique maar daar rommelt het. 20 november zijn er plaatselijke verkiezingen en volgens de berichten heeft de rebellengroepering Renamo  verschillende aanvallen gepleegd op voertuigen op de doorgaande weg naar het zuiden met een aantal doden en gewonden tot gevolg. Nee dank u. Ik heb mijn plannen veranderd en ga door Zimbabwe terug maar om daar te komen moet ik evengoed 250 km door Mozambique, wel een veilige streek maar toch. Anders moet ik dezelfde weg weer terug en zo’n 2000 km omrijden. Gaan we niet doen, de soep wordt meestal niet zo heet gegeten als dat ze in de pers zeggen heb ik de ervaring. Inmiddels ben ik dan ook veilig aanbeland in Zimbabwe. Wel opgelicht door geldwisselaars aan de grens en mijn bankpas ingeslikt in Mozambique maar ook dat is na een simpel sms-je opgelost door het charmante thuisfront. Binnen het uur, klasse. Nog even flink gelachen onderweg ook. Toen ik besloot om even te stoppen voor een colaatje bij Kaka restaurant! parkeerde ik mijn motor tegen de telefooncel daarzo, omdat de grond te schuin was om mijn standaard uit te zetten. Gaat toch die hele telefooncel om met motor en al. Hahaha, humor. Echt weer iets voor jou zou Sylvia zeggen. Nou, tot gauw en dank voor jullie reacties. Keep ‘em coming!

Foto’s

10 Reacties

  1. Trudi:
    18 november 2013
    Bofkont! We krijgen meteen heimwee bij al die schitterende foto's! En weer zo'n leuk verhaal, neem toch gewoon zo'n leuk wrattenzwijntje mee achterop joh, gezellig!
  2. Linda van Wolferen:
    19 november 2013
    Hey Rob! Wat is dat fantastisch om jouw verhalen te lezen!
    Je neemt de lezer echt helemaal mee op jouw reis.
    geniet maar lekker!
    groetjes Linda
  3. Els en Jeroen:
    19 november 2013
    Hoi Rob, je heb nu denk ik alle dieren die ik ook heb gezien ( in de dierentuin dan he'..haha)in het écht"gezien, zo gaaf!! maar soms ook heel zwaar he'! maar als je dan na 5 km zandhappen weer zo'n groep olifanten tegen kom maakt dat alle shit(ook die echte shit,had met je te doen,echt!) weer goed denk ik he'!!? Gelukkig veilig door Mozambique..pfff vraag me af of voor jou de reis te snel gaat voor je gevoel of oke' nu weer zuidwaarts richting je meisje....? ik kijk uit naar je volgende verslag XX geniet en voorzichtig xx
  4. Helene Pouw:
    19 november 2013
    so far so goed = zo ver & zo boeiend! Good luck! Helene
  5. Thomas Vrind:
    19 november 2013
    Hoi Rob,
    Prachtig verhaal en wat een reis !
    Ik volg je van vele kilometers afstand in NL maar toch ook heel
    dichtbij door jouw verslag. Enjoy your African Adventure!!
    Gr. Thomas
  6. Derk:
    20 november 2013
    Mooie plaatjes Rob en weer een te gek verhaal!
    Keep on riding in the free world!
  7. Ciska Prijden:
    22 november 2013
    Ha Rob, je kan straks zo een boek publiceren van je reisverhalen. Prachtig. Jij zit in de hitte daar, wij inmiddels in een waterkoud Nederland, handschoenen en sjaals zijn geen overbodige luxe. Nog even en alle bomen hebben hun bladeren verloren. Sint en zwarte pieten zijn gearriveerd. Ik geniet van je blog. Veel plezier nog. Be careful. Ciska
  8. Petra:
    22 november 2013
    Wauw! Jij geniet, maar ik geniet zeker niet minder van je mooie verhalen! X
  9. 22 november 2013
    hola rob hermano querido un saludo fuerte desde cartagena colombia sud america lugar al cual usted disfruto he hiso un gran hermano , cuidatye la salud y felicitaciones por despachar las mujeres malas y reconocer que tiene una gran mujer en holanda sylvia,saludos para ella,usted es un gran aventurero es hora de que escriba un libro,hasta pronto me divierto mucho en tu blog buenas aventuras,DIOS te proteje todos los dias
  10. Henny:
    26 november 2013
    hoi rob .
    blij om jouw verhalen te lezen ,mooie en je neemt mijn meein je verhaal .hoop dat het goed met je gaat ,en rust zonu en dan ookeens uit ,leuk om je te volgen . fijne tijd groetjes henny max eva en nina