Lesotho tot Namibië

De Sani bergpas naar Lesotho was helemaal fantastisch. Het zit me mee, het weer is helemaal opgeklaard en de uitzichten zijn echt overdonderend. Onderweg naar de top kom ik een paar bavianen tegen die zich zowaar laten fotograferen. Dit is het betere offroadwerk, hoewel de laatste kilometers naar de top knap lastig zijn, heel steil, diep grind en opeenvolgende haarspeldbochten. Om 12.00 uur bereik ik top van de Sani-pass, passeer de grenspost en het schijnt traditie te zijn dat je daarna een gluhwein drinkt in het hoogste café van Afrika, dus dat doe ik dan maar braaf.

De bedoeling was om Lesotho dwars door te steken maar ergens heb ik een verkeerde afslag genomen. Het moet de A3 zijn volgens mijn GPS maar na 1,5 uur ben ik pas 10 km verder. Rotsen, grote keien en diep grind en het wordt slechter en slechter. Ik heb echt moeite om overeind te blijven en niet al mijn botten te breken. Het is inmiddels 15.00 uur en de GPS zegt dat ik nog 230 km te gaan heb op dit ezelspad. Overal waar ik stop komen mensen op me af met de hand opgehouden, “money, money, hungry”.  Niemand is ook bereid om me de weg te wijzen. Niet goed. Omdraaien dan maar. Na de 1,5 uur terug hotsen en botsen neem ik de enige weg die als verhard op de kaart staat aangegeven want ik wil hier wegwezen, ik heb echt geen zin om hier in het donker te stranden. Man wat zijn die mensen arm hier. Ik zie geen enkele activiteit, behalve dan wat herders met een deken omgeslagen en een stuk of wat schapen en geiten. Er groeit hier ook niets, heel Lesotho is gewoon één kale rots. De verharde weg blijkt gewoon slecht gravel met iedere 100m een restje asfalt van een meter of 2. Ondertussen wel nog even een bergpas over van 3258m hoog. Nu ook nog vrachtverkeer. Hele konvooien met zandwagens die me als idioten voorbij scheuren en zo veel stof opgooien dat ik de weg niet meer kan zien. Het zal snel donker worden en het is bitter koud ook. Ik begin hem aardig te knijpen maar zoals vaker op zo’n moment  is de verlossing nabij. Als ik langs de weg stop om de rest van al mijn kleren aan te trekken hoor ik opeens een stem achter me: “Are you allright?” Ik draai me om en daar is een SUV gestopt met twee prachtige blonde dames. Ik zweer het je. In pikkedonker Afrika. Twee blonde engelen die me geruststellen en me verzekeren dat een half uurtje verderop een hotel is. En ja hoor, net als de avond valt kom ik aan, en ik heb nog een gaskachel op de kamer ook. En een heerlijke warme douche. En wat is het menu? T-bone steak met frites en salade! Dank u dank u dank u, wat een dag.

De volgende dag is beter en gaat door een wat vruchtbaarder gedeelte van het land. Na een tijdje wordt ik aangehouden door drie agenten die een verkeerscontrole houden en vastbesloten zijn om mij een poot uit te draaien. “Where is your disc, you don’t have a disc on your bike. This is a big problem”, zeggen ze met onvriendelijke koppen. Waar hebben ze het over? Ik laat ze al mijn papieren zien en die zijn in orde maar de hoofdploert is nog niet tevreden. Hij gaat intussen naar een ander slachtoffer. Ik hou me van de domme, zeg de andere twee vriendelijke goeiedag, zet snel mijn helm op en rijd weg. Ik hoor een hoop geschreeuw achter me maar ik  rij gewoon door. Een paar km verderop is weer een controle. Shit! Als ik word staande gehouden krijgt die agent net een telefoontje. Nee toch zeker... Gelukkig gaat het niet om mij. Ik mag direct doorrijden. Pffff. Snel de grens weer over naar Zuid Afrika. Van hieruit richting Namibië. Twee dagen doorstampen over de doorgaande tweebaans snelweg, door weinig interessant gebied, dat me doet denken aan de eindeloze pampa van zuid Argentinië.  Het enige leuke zijn de enorme vogelnesten die op de bomen en vooral de telefoonpalen zitten. Tientallen vogelfamilies huizen daarin en ze bouwen die nesten net zo lang uit tot de bomen afbreken en de telefoonmasten scheefhangen.

Halverwege maar ik een tussenstop in Kimberley, waar ik een dagje blijf hangen om uit te rusten, mijn was te doen en  de beroemde  –inmiddels uitgeputte- diamantmijn te bekijken: The Big Hole. Echt een groot gat. Eind 19e eeuw zijn hier diamanten ontdekt waarna er een ware diamant-rush is ontstaan. Duizenden mensen kwamen hierop af en hebben, op zoek naar fortuin, een gat in de grond gegraven van meer dan 1000m diep, nu deels volgelopen met water. Daaromheen is een soort van westernstad ontstaan dat nu deels is nagebouwd en waar ik een goedkoop maar super riant hotelletje vond: The Australians Arms, gebouwd in 1873, compleet met ballroom, kroonluchters en fluwelen gordijnen en een superaardige manager met 3 tanden en een FBI-pet op. Aanrader.

Na nog een dag over saaie wegen door de uitlopers van de Kalahari woestijn kom ik aan in het zuiden van Namibië. Binnen een uur was ik de grens over, waarna ik doorrijd naar de Fish River Canyon. Heel indrukwekkend. Van daaruit offroad door naar de Sossusvlei , met een tussenstop bij Schloss Duwasib. Onderweg een bizar landschap met prachtige kleuren, ook  veel springbokken, oryxen en antilopen gezien, geweldig. Ik overnacht op de campsite naast het slot, als enige gast, niets of niemand te zien. Surrealistisch, dat Duitse slot in the middle of nowhere, met alle meubels en schilderijen er nog in doet nu dienst als museum. Hoogtepunt was wel mijn bezoek aan het 19e eeuwse toilet, in vroeger tijden alleen voorbehouden aan de Duitse baron zelf.

Inmiddels ben ik aanbeland bij de Sossusvlei, bekend vanwege de enorme kleurige zandduinen. Op de campsite lopen af en toe ook springbokken en Oryxen rond. Afgelopen avond stond ik oog in oog met twee oryxen op 5m afstand. Wat een beesten, ongeveer zo groot als een paard en dan met zo’n 80cm lange, rechte hoorns op het hoofd. Met de motor mag ik niet tot de Sossusvlei rijden, een paar andere motorcrossers hebben dat verknald maar ik krijg gelukkig een lift van een Frans stel dat met een 4x4 is. Om 5.30 uur vertrekken we, zodra de gate open gaat racen alle 4x4’s de 65km op topsnelheid naar de Sossusvlei om daar de zonsopgang te bekijken, waardoor de duinen continu van kleur veranderen. Death Vlei was helemaal te gek, omdat we daar waren voor de hordes toeristen aankwamen. Een bizarre vallei van verdorde bomen op een witte ondergrond tussen de enorme zandduinen.

De rest van de dag maar een beetje relaxen. Ik ben nu vier dagen offroad geweest en ben bekaf. Super vermoeiend rijden op slechte gravelwegen met veel  los grind, diepe sporen en af en toe zelfs mul zand. Zeker met de hitte en de bepakking  is dat behoorlijk zwaar. Ik verlang naar een stuk asfalt maar dat is nog 270km weg. Morgen gaan we die tackelen, en dan weer even asfalt, richting de hoofdstad Windhoek. Van daaruit zien we wel weer verder.